Απόφαση του Δικαστηρίου (δέκατο τμήμα) της 20ής Μαρτίου 2014 [αίτηση του Tribunal Supremo (Ισπανία) για την έκδοση προδικαστικής αποφάσεως] — Caixa d’Estalvis i Pensions de Barcelona κατά Generalidad de Cataluña (Υπόθεση C-139/12) (Προδικαστική παραπομπή - Έκτη οδηγία περί ΦΠΑ - Απαλλαγές - Πράξεις αφορώσες την πώληση τίτλων και επαγόμενες τη μεταβίβαση της κυριότητας ακινήτων - Υπαγωγή σε έμμεσο φόρο, διακριτό του ΦΠΑ - Άρθρα 49 ΣΛΕΕ και 63 ΣΛΕΕ - Κατάσταση αμιγώς εσωτερικής φύσεως)

 

 

 

2014/C 142/05

Γλώσσα διαδικασίας: η ισπανική

Αιτούν δικαστήριο

Tribunal Supremo

Διάδικοι στην υπόθεση της κύριας δίκης

Caixa d’Estalvis i Pensions de Barcelona

κατά

Generalidad de Cataluña

Αντικείμενο

Αίτηση προδικαστικής αποφάσεως — Tribunal Supremo — Ερμηνεία του άρθρου 13, B, στοιχείο δ', της έκτης οδηγίας 77/388/ΕΟΚ του Συμβουλίου, της 17ης Μαΐου 1977, περί εναρμονίσεως των νομοθεσιών των κρατών μελών, των σχετικών με τους φόρους κύκλου εργασιών — Κοινό σύστημα φόρου προστιθεμένης αξίας: ομοιόμορφη φορολογική βάση (ΕΕ ειδ. έκδ. 09/001, σ. 49) — Απαλλαγή των πράξεων που αφορούν τους κατά το άρθρο 13, B, στοιχείο δ', σημείο 5, τίτλους — Εξαίρεση — Πράξεις αφορώσες την πώληση τίτλων και επαγόμενες τη μεταβίβαση της κυριότητας ακινήτων — Εθνική νομοθεσία επιβάλλουσα σε περίπτωση αποκτήσεως της πλειοψηφίας του κεφαλαίου μιας εταιρίας, τα στοιχεία ενεργητικού της οποίας αποτελούνται κυρίως από ακίνητα, έμμεσο φόρο, διακριτό του ΦΠΑ

Διατακτικό

Η έκτη οδηγία 77/388/ΕΟΚ του Συμβουλίου, της 17ης Μαΐου 1977, περί εναρμονίσεως των νομοθεσιών των κρατών μελών, των σχετικών με τους φόρους κύκλου εργασιών — Κοινό σύστημα φόρου προστιθεμένης αξίας: ομοιόμορφη φορολογική βάση, όπως τροποποιήθηκε με την οδηγία 91/680/ΕΟΚ του Συμβουλίου, της 16ης Δεκεμβρίου 1991, έχει την έννοια ότι δεν αποκλείει εθνική διάταξη, όπως είναι το άρθρο 108 του νόμου 24/1988 περί της αγοράς αξιών (Ley 24/1988 del Mercado de Valores), της 28ης Ιουλίου 1988, όπως τροποποιήθηκε με τον νόμο 18/1991 περί του φόρου εισοδήματος φυσικών προσώπων (Ley 18/1991 del Impuesto sobre la Renta de las Personas Físicas), της 6ης Ιουνίου 1991, που προβλέπει ότι η απόκτηση της πλειοψηφίας του κεφαλαίου μιας εταιρίας, τα στοιχεία ενεργητικού της οποίας αποτελούνται κυρίως από ακίνητα, βαρύνεται με έμμεσο φόρο, διακριτό του φόρου προστιθέμενης αξίας, όπως είναι ο επίμαχος στην κύρια δίκη.